Omdat niets zo tot de verbeelding spreekt als voorbeelden uit de praktijk. In dit geval uit mijn eigen leven(s).
We bevinden ons in een loopgraaf, er wordt me gevraagd wat voor een helm we ophebben. Mijn handen laten het als vanzelf zien …..’oh dan ben je ‘Engels’. Ik ben daar met mijn oudere broer, ik ben nog een broekie en wilde graag gaan vechten. Mijn ouders lieten mijn broer beloven goed op me te letten en me levend mee naar huis te nemen. Net zoals bij zovelen heeft hij die belofte niet waar kunnen maken…..
Een granaat vloog onze greppel binnen, in een reactie buigt mijn broer over me heen… wordt geraakt en valt om… op mij… mijn nek breekt.
1973, ik ben 3 jaar. Mijn ouders zijn op een verjaardagsfeestje bij oma en ik lig boven te slapen. Wanneer ze weggaan haalt mijn moeder me uit bed. Struikelt op de 3de tree met mij in haar armen, ze breekt haar nek, ik niet, de cirkel is rond……… Tijdens de opleiding heb ik dit moment nog 2x doorgemaakt, logisch dat je daar snel doorheen wilt, maar nee, zo werkt dat niet. Nog een keer en dan in slow-motion. de ‘knak’ en de laatste adem helemaal doorleven. Wat moest er nog gezegd worden?
De ‘schuld’ is vereffend, mij heeft dit inzicht veel rust gebracht, kan mijn moeder achter me voelen staan en voel meer liefde voor haar, het leven dat ze me gegeven heeft. Daarnaast nog nauwelijks last van de migraine (die altijd in mijn nek ontstond). Het heeft zo moeten zijn. Vanaf heel jonge leeftijd zag ik van alles wat er niet kon zijn, waar ik bang voor was. Ben me gaan verdiepen in ‘het hoe en waarom van het leven’. Het kon toch niet de bedoeling zijn dat een moeder er opeens niet meer is? Dat er vanuit gegaan wordt dat het leven gewoon doorgaat? Op 30-jarige leeftijd voelde ik me al geroepen een regressiesessie te ondergaan, daarin had ik ook contact met haar ‘sorry dat ik je in d e steek heb gelaten’ verder heb ik daar indertijd niets mee gedaan. Op dit moment besef ik dat dit alles me ertoe gebracht heeft ontzettend ‘aan te gaan’ op een interview met Maarten en me gelijk voor de opleiding in te schrijven. Heb veel met jonge mensen met hechting te maken, zoals je leest weet ik daar alles van. Ook de ‘onhandige copingstrategieën die je je eigen gaat maken. Daar mee aan de slag gaan en nieuwe vaardigheden aanleren is 1 ding, de kern van het trauma doorleven en het hele verhaal bestaansrecht geven en daardoor door kunnen is andere koek.